Zo maar een dinertje bij jullie thuis in Tervuren. We zijn er met zijn vieren en onze labradoodle puppy. Je speelt en rolt over de grond met beide doodles in je t-shirt en korte broek. Opeens ben je verdwenen en als je terugkomt ben je onberispelijk chique gekleed. Ik merk op dat je er beter uitziet dan de visite en maak nog een flauw grapje; je slaat je armen over elkaar, een handje op je kin, kijkt me serieus aan met een stalen uitdrukking op je gezicht en zegt “jij bent zeker de leukste thuis”? Je was toen pas twaalf jaar, en zorgde voor de meeste grappen en grollen tijdens de avond. Yanniek en Jules hebben het er nog lang over gehad. Jouw humor, intelligentie en leergierige kijk op het leven was toen al overduidelijk. Je had de wereld zoveel moois kunnen brengen lieve William, en maakte op iedereen die jou leerde kennen een diepe diepe indruk. Ik zal je nooit vergeten, het is echt niet eerlijk. Rust zacht, Steven