Als ik aan Wiliam denk , Herinner ik mij een vrolijke kleuter met een super

lief snoetje dat altijd even in mama's rok bleef hangen wanneer Ellen Wiliam naar

de Steinerschool bracht s'morgens omdat afscheid nemen van mama altijd wat moeilijk

was.

Toen ik zelf geconfronteerd werd met het afscheid van een naaste schreef mijn oom

mij dit gedicht dat mij raakte waardoor ik het met jullie wil delen .

Is dit een afscheid?

of een tot weerziens?

of het begin van zoveel meer ?

Een klein gedicht geeft het antwoord :

Misschien moet ik voortaan met lege plakken leren leven

of

zal ik in de kamers van mijn ziel

de ramen openhouden en het licht steeds aan

want ergen in mij

woon je

spreek je

lach je

zing je

wacht je

...

Niets of niemand die je daar ooit

weg zal kunnen halen .

Ik heb begrepen dat William heel veel kwaliteiten had. Als we deze kwaliteiten

proberen in te bouwen in onszelf dan...Dan blijft William voor altijd onder ons .

Heel veel sterkte en laat jullie omringen door heel veel liefde

Laurence Angenot